Dansende bloemen

Gisteren moet ik naar het ziekenhuis voor m'n eerste chemo. Dr. V., de behandelende oncologe, twijfelde eerst om de behandeling op te starten, omdat de ontstekingsparameters in m'n bloed hoog blijven. Ze stelde voor om eerst een echo van de buik en de longen te nemen, vooraleer definitief de beslissen. Volgens dr. S, zagen zowel de buik als de longen er goed uit, en komt de verhoging waarschijnlijk door de lever. Het licht werd op groen gezet! Ik kreeg preventief een onderhuidse prik toegediend tegen hevige diarree, die soms bij dit soort chemo voorkomt. Eigenlijk verliep de dag prima. Ik voelde me niet misselijk, de diarree bleef gelukkig uit, en rond 3 uur kon ik naar huis met een chemopompje dat woensdag moet afgekoppeld worden. Alhoewel de dienst oncologie van het Antwerpse Jan Palfijnziekenhuis klein is, heeft deze afdeling een erg goede reputatie. De kleinschaligheid staat namelijk ook garant voor een gepersonaliseerde aanpak. Ik kreeg heel wat info over het verloop van de chemo, er werd met getoond hoe de cathederpoort er nu eigenijk uitziet, en nog veel meer. Echt doorslapen zat er vannacht nog niet in, maar ik heb gelukkig een stuk minder pijn. We gaan er op vooruit!

Tot onze grote verbazing zat er vanmorgen post in de bus. Sinds de Belgische Posterijen met onderbetaalde hulppostbodes werkt, gaat onze post geregeld verloren. Wij krijgen dan post voor iemand anders in de bus, bezorgen het netjes aan de geadresseerden, maar niet iedereen is blijkbaar zo vriendelijk. Naast wat brieven, kreeg ik ook een pakje van onze vrienden C. en W. W. heeft een bedrijf van zonnecollectoren (klik hier), en wat kan je anders verwachten dan ... jawel een mini-zonnepaneeltje, gemonteerd op een bloempotje.  Zodra er wat zonlicht in huis komt, begint het bloempje vrolijk te wiebelen. Zon is er volop, een laagje poedersneeuw zorgt voor een feeëriek beeld in de tuin. Een mens wordt van minder vrolijk!
Liefs,
@nne

Doel

Deze nacht sliep ik voor het eerst terug in het "echtelijke bed". Sinds ik uit het ziekenhuis ben, had ik op de bank geslapen. Op die manier kon ik beter half rechtop slapen ... plat liggen gaat helaas nog steeds niet. Buiten het feit dat het zalig was om hand-in-hand tegen E. aan te liggen, heeft dit nachtje me geen goed gedaan. Onze harde, ergonomische matras is namelijk zalig wanneer je geen rug-, buik-, of andere klachten hebt ... deze nacht ontpopte ze zich als een volbloed stenen bruidsbed. Er moest zowat een kwartier douchen-met-massagestraal aan te pas komen voor ik min of meer in de plooi zat. Vannacht blijf ik terug op de bank slapen ... lekker zacht met met rug in de kussens!

Tot daar mijn dagelijkse beslomeringen. Eigenlijk wilde ik jullie meer vertellen over Doel. Niet "het" doel, maar het middeleeuwse dorpje vlakbij Antwerpen. Voor ik geboren werd, reden mijn ouders er vaak met de fiets heen. Mijn vader hield namelijk enorm van de polders, en Doel en omgeving zijn het thema van verschillende schilderijen die hij in die periode gemaakt heeft. Ook toen zij in 1958 hun eerste auto kochten, bleven zij het polderdorp geregeld bezoeken. Zélf hou ik erg mooie herinneringen aan over. Ik kon er rondrennen vlakbij de schorren, me vergapen aan het 17e eeuwse Hooghuis in Vlaamse renaissancestijl of de boerinnen in bloemenschort. In de namiddag werd het pas echt feest, wanneer we pannekoeken met bruine suiker (steevast met Cecemel) aten in de 17e eeuwse molen, één van de oudste windmolens die nog in  Vlaanderen te vinden zijn. Tegen de avond liepen de visserssloepen langzaam binnen, met hun typische geur van stookolie vermengd met een vleugje zilt. Aan dek, de manden met slibtongetjes of de vers gekookte garnaal voor een prikje.
Eind jaren '60 begon de neergang van het dorp. De dokken van de Antwerpse haven kwamen dichter en dichter, er werd gestart met de bouw van een kerncentrale. Al gauw werd de typische molen overschaduwd door de koeltorens van de centrale. Veel bewoners verlieten het dorp, en zeker sinds de bouw van het Deurganckdok, is het inwoneraantal teruggezakt tot een absoluut minimum. Het is nu weer een hele tijd geleden dat ik het dorp bezocht, maar Doel blijft altijd een stukje van mezelf. Ik versleet er menige kinderbroek, en de balustrade van het Havenhuis, diende voor mij als groeimeter. In mijn vaders fotoarchief zitten beslist nog een reeks foto's waarop ik eerst niet, maar dan hoger en hoger boven de balustrade uitsteek.
En de boerinnen met bloemenschort? Die zijn inmiddels al lang overleden, hun kroost heeft het dorp verlaten. Ik herinner me nog de verbaasde blikken van de dorpsbewoners tijdens de grote anti-nucleaire betoging (in 1979?). Zij vergaapten zich aan de eindeloze stoet milieu-activisten, groene fietsers, Agalevers-in-spe, idealisten-tout-court. Ze riepen dat we zotten waren, langharig werkschuw tuig, dat hun zonen de het werk in de centrale wou afnemen. Gewerkt wordt er nog steeds in Doel. Ondanks het feit dat de centrale een hoogbejaarde nucleaire plant is, werd besloten om ze langer open te houden. De dokken (operationeel of niet) hebben Doel inmiddels volledig ingesloten. De dorpskern blijkt er verlaten bij te liggen, op enkele kraakpanden en "herhuurde" huizen na. Doel ... een spookdorp, ergens in de verdwenen polders.

Dipje en er weer overheen

Gisteravond kreeg ik plots koorts ... 38,3 terwijl mijn normale temperatuur zo rond de 36,2 schommelt. Nu ja, de afgelopen weken maakt m'n temperatuur rare bokkensprongen: van 35,7 to 37,4 op dezelfde dag. Aangezien ik met het ziekenhuis contact moest opnemen zodra ik koorts krijg, heb ik meteen naar de behandelde chirurg gebeld. Die vroeg om het nog even aan te zien (het was vrijdagavond nietwaar), maar indien de koorts én de buikpijn (die had ik inmiddels ook) zouden aanhouden, moest ik me meteen op spoed aanmelden. De koorts zakte, de buikpijn bleef, en de moed zakte me in de schoenen. Ik heb nog steeds niet het idee dat ik voldoende hersteld ben om de chemo aan te vangen, maar krijg het spaansbenauwd bij de gedachte dat die uitgesteld zou worden. Na een nacht met pijn en weinig slaap, gaat het vanmorgen beter. Ik heb energie genoeg gehad om te reageren om de berichtjes die jullie achterlieten op "Ambrozijn en oude kant", én om de kranten via internet te lezen. Poes Max (een vondeling, waarover ooit nog meer) ligt inmiddels heerlijk te knorren op mijn schoot. Wie durft te beweren dat huisdieren niet therapeutisch zijn?
Liefs, @nne

Genieten ... ondanks alles

Op een "kankerblog" las ik dat met kanker alle genieten ophoudt. Dat het leven enkel een kwestie wordt van overleven, de misselijkheid van je chemo overwinnen, en niets meer. Voor mij zou dit een absoluut rampscenario zijn. Nadat ik ruim 13 jaar geleden de dood al eens in de ogen mocht zien, besefte ik maar al te goed, dat het leven er is om van te genieten. En genieten doe ik ook vandaag ... van de blauwe hemel en het zonnetje, jullie lieve wensen die me verschrikkelijk goed doen, het geschenk van Catherine Loubeyre van "Le monde de Catherine", ... En,  ik heb voor mezelf een doel gesteld. Elke dag wil ik een foto maken van dingen die me blij maken ... Kijken jullie even mee op "Ambrozijn en oude kant"?
Liefs, @nne

Een donderslag bij heldere hemel

Net voor het jaareinde kreeg ik het vreselijke bericht ... er zat een gezwel in m'n dikke darm, én er waren al vlekken op de lever te zien. Het nieuws overviel me compleet. Ik voelde me kerngezond, had energie voor drie, geen klachten en dan dit. Ik was die nacht weliswaar naar de spoedafdeling gebracht met acute buikpijn, maar dit was echt het laatste waaraan ik gedacht had!
Ik mocht nog enkele dagen naar huis, bracht eindejaarsavond door op automatische piloot, ging met E. op nieuwjaarsdag naar de bioscoop, en bereidde me voor op de ziekenhuisopname. Die was al gepland op 3 januari, omdat de artsen de tumor zo snel mogelijk wilden verwijderen. Ik ging vol goede moed naar het ziekenhuis, alsof ik vanonder een glazen stolp naar de boze buitenwereld keek. Veel tijd om te denken kreeg ik niet ... ik moest operatieklaar gemaakt worden: scheren, een wash-out om je darmen te ledigen, ziekenhuisadministratie, ... Ik had een redelijk rustige nacht, en ook de volgende ochtend totaal geen pre-operatieve stress. Rond 13 uur werd ik met bed en al opgehaald en naar het operatiekwartier gebracht. Het blauwe pilletje dat me had moeten doenindommelen, miste zijn uitwerking. De voorbereiding van de anesthesie, het steken van het epiduraal voor de pijnpomp, ... kon ik nog volop meemaken!
De volgende dagen verliepen behoorlijk. De pijnpomp deed inderdaad uitstekend dienst, zodat ik vrijwel pijnvrij was. Pas toen ze enkele dagen nadien werd afgekoppeld, begon de pijn te knagen, gepaard met misselijkheid en de eerste grote dip.
Omdat er blijkbaar wat problemen geweest waren om de darm te hechten (ik heb veel littekenweefsel overgehouden aan het "endometriosedebâcle" in 1997), moest er enkele dagen na de ingreep terug een scan gemaakt worden van de darm. De hechting bleek in orde ... eindelijk wat beter nieuws! Helaas kwamen mijn darmen pas erg laat in werking, zodat ik gedurende een week veroordeeld was tot het "eten" van astronautenvoeding die via het infuus werd ingedruppeld. Pas na een week mocht ik het eerste vaste voedsel innemen ... scheepsbeschuit met jam!
Volgens de afdelingsartsen verliep mijn herstel goed. Mijn bloed vertoonde weliswaar verhoogde ontstekingsparameters, maar vrijdag of zaterdag zou ik naar huis mogen. Op vrijdag moest enkel nog een poortkatheder (port-a-cath) ingeplant worden, maar dat was volgens de artsen een ingreep van niks. Mooi niet dus! De eerste ader bleek te smal, en toen begon de chirurg dermate in mijn te wroeten, dat ik het gevoel kreeg dat ze me door de operatietafel zou duwen. En plots ... een stekende pijn in m'n longen. Instinctief voelde ik dat dit fout zat. De arts deed er een beetje luchtig over, maar stelde voor om na het gesprek met de oncologe, "voor alle zekerheid" een foto van de longen te laten nemen. Terug op de kamer kon ik amper naar lucht happen, mijn stem klonk als die van een deelnemer aan een rookmarathon. Een uurtje laten werd inderdaad bevestigd dat ik een klaplong had, maar die zou snel zelf herstellen. Meteen werd ook meegedeeld dat ik enkele dagen langer in het ziekenhuis zou moeten blijven. De daaropvolgende dagen werden opnieuw foto's van de longen gemaakt, maar het gaatje in m'n longen werd helaas groter, alhoewel ik iets meer ademruimte had. Op maandag moest uiteindelijk een thoraxdrain gestoken worden ... wellicht het pijnlijkste moment in m'n hele leven. M'n 3e week ziekenhuisopname had ik zoveel pijn, alles leek zo uitzichtloos, dat ik even m'n vechtlust dreigde te verliezen.
Afgelopen zondag mocht ik eindelijk naar huis. Buikklachten heb ik niet, maar ik ben vaak doodmoe en kortademig. Op m'n rug slapen lukt me amper ... het voelt aan alsof m'n longen volledig platgedrukt worden. Slapen "à la Napoléon" lukt wel: rechtop, met een warm nest aan kussens in m'n rug. A.s. maandag krijg ik normaal gezien mijn eerste chemobeurt. Hopelijk ben ik tegen dan weer op krachten!
Liefs,
@nne